Zamknąwszy spory o słowa, czas przejść do mówienia o samej [istocie] rzeczy. Osobą nazywam subsystencję w Bożej istocie, która od pozostałych, różni się [pewną] stałą własnością [tj. atrybutem]. Przez nazwę subsystencji chciejmy rozumieć coś innego niż istota. Jeśli Słowo byłoby po porostu Bogiem, fałszywie powiedziałby Jan, że było Ono zawsze u Boga. (J1.1) Skoro chwilę potem dodaje, że Bogiem było Słowo, wskazuje nam na jedyność istoty. Skoro jednak nie mogło [Ono] być u Boga tak, by przebywać w Bogu, to stąd wywodzimy [pojęcie] subsystencja, która chociaż połączona nierodzielnym węzłem z istotą, nigdy nie mogąc być [od niej] oddzielona, ma jednak pewną szczególną cechę [tj. atrybut], którą od niej różni. Mówię ostatecznie, że każda z trzech subsystencji w stosunku do innych różni się [jakąś specyficzną] właściwością. Owa relacja przedstawia się jasno, bo gdy pojawia się prosta i nieokreślona wzmianka o Bogu, to do Syna i Ducha nie odnosi się ona mniej niż do Ojca. Zarazem jednak, jeśli porównać Ojca z Synem, to różnią się od siebie pewną własnością. Po trzecie, to, co właściwe jest poszczególnym [osobom]- twierdzę – jest nieprzekazywalne, ponieważ nic, co charakteryzuje Ojca, jako Jego cecha szczególna, nie może zostać przeniesione na Syna, ani też się do Niego odnosić. Podoba mi się również określenie Tertuliana, o ile tylko właściwie się je rozumie, że jest w Bogu jakieś uporządkowanie czy układ, który nie zmienia nic w jedności istoty.
Istota religii chrześcijańskiej – Jan Kalwin Księga I, r. 13, ust. 6.
Tytuł oryginału: Instistutio christianae religionis, lib I
Towarzystwo Upowszechniania Myśli Reformowanej HORN www.horn.org.pl
Świętochłowice 2020
ISBN: 978-83-916494
Link do księgarni : https://swietochlowice.kwch.org/sklep/