O tym, że poznanie Boga i poznanie nas samych łączy się ze sobą i [o tym], w jaki sposób sobie odpowiadają (1)

Niemal cała suma naszej mądrości, którą należy uznać za jedynie prawdziwą i trwałą mądrość, składa się z dwóch części: z poznania Boga oraz nas samych. Chociaż jednak łączą je ze sobą liczne związki, nie jest łatwo rozstrzygnąć, która którą wyprzedza i z siebie rodzi.

Po pierwsze bowiem nikt nie może zrozumieć siebie, jeśli nie skieruje najpierw swoich myśli ku Bogu, w którym żyje i porusza się, ponieważ jest całkiem jasne, że posiadane przez nas zdolności wcale nie pochodzą od nas; nie jesteśmy nawet niczym innym niż bytem w jednym Bogu. Po drugie, wszystkie te dobra, które kroplami spływają do nas z nieba prowadzą nas jakby od potoków do źródła. Zresztą, o wiele lepiej owa nieskończoność dóbr, która znajduje się w Bogu, objawia się w naszej słabości. Szczególnie ten żałosny upadek, do którego doprowadził nas bunt pierwszego człowieka, zmusza nas do wzniesienia oczu ku górze nie po to, byśmy wychudzeni i zgłodniali dopraszali się tego, czego nam brakuje, lecz abyśmy pobudzeni bojaźnią, uczyli się pokory. Gdy człowiek dostrzeże na sobie łachman wszelakiej biedy, przez który zostaliśmy odarci z Bożego odzienia, to od razu wstydliwa nagość odkrywa w nim niezmierną masę występków. Każdy powinien wniknąć świadomością we własny upadek, aby dojść do jakiegokolwiek poznania Boga. Tak więc poznajemy w poczuciu własnej niewiedzy, marności, niedostatku, słabości, przewrotności, wreszcie i zepsucia, że nigdzie indziej, tylko w Bogu znajduje się prawdziwe światło mądrości, potężna moc, doskonała obfitość wszystkiego dobra i czystości sprawiedliwości.

W taki sposób od naszego zła jesteśmy prowadzeni do poznania dóbr Boga. Nie jesteśmy w stanie prawdziwie tego zapragnąć, jeśli wcześniej nie przestawaliśmy się sobie podobać. Któż bowiem z ludzi nie znajduje chętnie w samym sobie pocieszenia? Któż też nie uspokaja się w sobie, dopóki siebie nie pozna, a to znaczy, że jest zadowolony ze swoich zalet, nie zdając sobie sprawy lub nie pamiętając o własnej nędzy? A zatem, każdy bez wyjątku przez lepsze poznanie siebie nie tylko zostaje zachęcony do poszukiwania Boga, lecz także niczym ręką, prowadzony jest do Jego odkrycia.

Istota religii chrześcijańskiej – Jan Kalwin Księga I, r. 1, ust. 1.
Tytuł oryginału: Instistutio christianae religionis, lib I

Towarzystwo Upowszechniania Myśli Reformowanej HORN www.horn.org.pl
Świętochłowice 2020
ISBN: 978-83-916494

Link do księgarni : https://swietochlowice.kwch.org/sklep/