Bóg skazuje ludzi na piekło

To jeden z mitów dot. kalwinizmu.
Zły, okrutny Bóg skazuje dobrego człowieka, któremu odebrał możliwość nawrócenia na wieczne potępienie.

Nie mogę uwierzyć w takiego Boga. Taki Bóg nie istnieje. Bóg tyranii. Bóg mordu. Bóg bez miłości. Bóg, który bawi się ludźmi jak zabawkami. Jak kukiełkami w przedszkolnym teatrzyku.

Jest jeden problem w tym obrazie. Jeden główny problem. Poza zrozumieniem istoty i natury Stwórcy i Jego przywileju do czynienia ze stworzeniem, tego co Mu się podoba wg Jego woli, zapomina się o charakterze stworzenia.

Bóg nikogo nie skazuje na piekło, ponieważ jak mówi ewangelia Jana:

19 A potępienie polega na tym, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie umiłowali ciemność bardziej niż światłość, bo ich uczynki były złe.

Jana 3,19

Żaden człowiek, który idzie w kierunku wiecznej kaźni, nie idzie tam z powodu braku Bożej miłości w stosunku do niego, ale z powodu własnej grzeszności i wyboru ciemności, zamiast światła jakie jest w Jezusie Chrystusie.

Znamy ten zarzut, że Bóg oferuje zbawienie jednym, jednocześnie ograniczając je innym.
Stawiamy Boga w świetle złego wujka, który wręcz musi każdemu z nas ofiarować najcenniejszy dar. Dar zbawienia.

W tym momencie na szali stawiamy Świętego Boga, a z drugiej strony buntownika żyjącego w grzechu i odrzucającego Boże dzieła o jakich czytamy w Liście do Rzymian rozdziale pierwszym. Bóg ujawnił się ludziom i ujawnia w dziełach Swoich rąk. Człowiek jednak odrzuca Go tłumacząc napotkane rzeczy, jako dzieło przypadku. Ewolucji. Wielkiego wybuchu.

Przykre jest to, że rzesza ludzi mieniących się chrześcijanami stawia Boga pod ścianą żądając od Niego zbawienia każdego człowieka na ziemi. Nawet tych, którzy Go odrzucają.
Gdy jednak Bóg postanawia zbawić dla własnej chwały ludzi, których wybrał przed założeniem Świata, i w tym gronie jesteśmy my sami, zamiast cieszyć się i dziękować Bogu, stajemy w obronie grzeszników, zarzucając Bogu brak miłości.

Jaką Bóg musiał wykazać się miłością drogi czytelniku, że ty, który to czytasz i który żądasz od Boga zbawienia każdego człowieka, jednocześnie odbierasz Mu Jego suwerenność, decyzyjność zapominając, ile On zrobił dla Ciebie samego.

Oczywiście, możemy przyjąć że brak Bożej łaski jest równoznaczne z pójściem tych ludzi na potępienie. O tym czytamy chociażby w książce Arthura Pinka Suwerenność Boga.

Bez Bożej łaski nie można dostąpić zbawienia.
Problem z punktu widzenia arminianina polega na tym, iż w jego zrozumieniu Boża łaska nie jest efektywna, tzn nie zbawia każdego. Zbawia jedynie tych, którzy zgodzą się ją przyjąć.
W reformownanym rozumieniu, Boża łaska jest doskonała i zbawia każdego, kogo Bóg pragnie zbawić. Stąd jest to łaska efektywna, która odnosi skutek.
Jezus w Ewangelii Jana w szóstym rozdziale mówi:

Dlatego wam powiedziałem, że nikt nie może przyjść do mnie, jeśli mu to nie jest dane od mojego Ojca.

Ewangelia Jana 6,65

Zatem nikt nie może przyjść do Boga, jeżeli to nie będzie zgodne z Bożym wyborem, Bożą elekcją.

Ludzką rzeczą jest prowadzić z Bogiem spór. I o ile spór toczą ludzie żyjący w ciemności, o tyle przykry jest widok walki z Bogiem ludzi śpiewający dla Niego ogrom pieśni na Nabożeństwie w niedzielę, którzy odbierają Temu Bogu Jego własne prawo i przywileje.

Ale jak jest napisane w Liście do Rzymian w 9 rozdziale, tym często pomijanym w zborach, z uwagi na swój jasny przekaz

15 Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. 16 A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie. 17 Pismo bowiem mówi do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie swoją moc i żeby moje imię było głoszone po całej ziemi. 18 A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym. 19 Ale mi powiesz: Dlaczego więc jeszcze oskarża? Któż bowiem sprzeciwił się jego woli? 20 Człowieku! Kimże ty jesteś, że prowadzisz spór z Bogiem? Czy naczynie gliniane może powiedzieć do tego, kto je ulepił: Dlaczego mnie takim uczyniłeś?

List do Rzymian 9,15-20